" ระลึกชาติได้ แต่คราหนหลัง
สายฝนไหลหลั่ง ที่บางลำพู
ไม่รู้ชาติไหน ได้พบโฉมตรู
ร่วมเรียงเคียงคู่ ได้อยู่ชิดกาย
สุขทุกข์เคียงข้าง ไม่ห่างเหินหาย
ถึงคราชีพวาย ต้องตายจากกัน
หลายชาติผ่านลา ชะตาพลิกผัน
ไม่เคยพบกัน แต่วันจากลา
หมื่นแสนล้านชาติ ไม่อาจค้นหา
ให้เจอขวัญตา อุราระทม
ตัดสินใจจบ ภพชาติขื่นขม
พลันได้ชื่นชม ภิรมย์ทันตา
ได้พบคู่ใหม่ ไฉไลจริงหนา
อยู่กินกันมา พาผ่านหลายปี
....
มาบางลำพู เห็นอยู่ฝนมี
ยลเห็นสตรี ดังมีเวทย์มนต์
ระลึกชาติพลัน พบกันอีกหน
เธอนั้นคือคน ฉันค้นหามา
ผ่านภพผ่านชาติ ผ่านกาลเวลา
บุพเพไม่พา ให้มาพบกัน
พบกันอีกครา ชะตาแปรผัน
เธอจ้องมองฉัน แล้วพลันหลบตา
ฉันก้าวไปใกล้ ให้ชิดขวัญตา
สามีเธอมา คว้ามือเธอไป
หยุดอยู่กับที่ มิมีติงไหว
สติมาไว หันไปทันที
เมียเราเดินมา รอนานไหมพี่
ยิ้มตอบคนดี มิได้เอ่ยคำ
ระลึกชาติได้ ให้จดให้จำ
แต่ไม่อาจนำ ทำตามใจตน
ผ่านแล้วให้จบ ลบหมดไม่สน
ดังไร้ตัวตน หนหลังไม่มี
แม้ยังจำได้ ใช้ในทางดี
ตราบชั่วชีวี วิถีนำไป"
