"สองหกเลขหน้าบ้าน หรือเป็นร้านก็ไม่รู้
เดินผ่านแลมองดู สีประตูเขียวเหลืองปน
อักษรที่หน้าบ้าน ไม่อาจอ่านขาดฝึกฝน
ขีดเขียนเหมือนมีมนต์ สะกดจนเกินเข้าใจ
สิ่งรู้ไร้ความหมาย คิดวุ่นวายกลายเฉไฉ
แต่งเรื่องฟุ้งเฟื่องไป ได้สมใจบทประพันธ์
ต่างคนสร้างเรียนเล่า สุขทุกข์เศร้าโศกขำขัน
สมใจแล้วๆกัน จบซะงั้นลันลั้นลา"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น